Пок, покиза, бегуноҳ, росткор, бузургмеҳр, раҳим, бовафо, пурқудрат, ҳақиқӣ…
Ҳатто душманони ашаддии Ту бояд иқрор шаванд, ки Ту, Исо, беҳамто, бемисл, мӯъҷизаосо ва пурҷалол ҳастӣ!
Исо афсона ё ривоят нест!
Ӯ қаҳрамони бофтаи халқӣ нест, масалан, ба монанди Эраҷи тилисмшикан. Исои Масеҳ Худованди зинда ва ҳақиқист! Ӯ дар таҷрибаи шахсӣ ҳам дар гузашта ва ҳам имрӯзҳо шинохта мешавад. Ҳамаи асосгузорҳои динҳо дар вақти худ мурданд, аммо Исо зинда аст. Ӯ Худои зиндаи ҷовидонист!
Исо мӯъҷизаосост!
Оё ягон хислати барои мо пур арзиш вуҷуд дорад, ки дар зиндагии Исо дида нашуда бошад? Чунин хислатҳоро шумо ёфта наметавонед.
Исо муҳаббат аст!
Ӯ одамонро дӯст медорад, чунки онҳо офаридаи Худо мебошанд. Беистисно ва бегузоштани фарқ дӯст медорад! Ҳамон тавре ки онҳо ҳастанд. Бо ҷону дил (Инҷил, Юҳанно 15:9-13).
Исо намунаи сабру тоқат аст!
Ӯ бо ҳар кас пур тоқат аст. Дар муносибат бо Ӯ ба чунин хулоса меоӣ: Ӯ барои ташвишу мушкилиҳои ниҳонии ман вақт дорад (Инҷил, Юҳанно 4:1-26).
Исо ғамхор аст!
Бебарориҳои одамӣ Ӯро бепарво намегузоштанд. Бисёр вақт ҷалоли илоҳии Ӯ ҳангоми дар мушкилиҳои онҳо кӯмак кардан зоҳир мешуд. Шогирдонаш ҳайрон мешуданд, ки чӣ қадар Ӯ ба одамон таваҷҷӯҳ зоҳир мекард (Инҷил, Юҳанно 2:1-12).
Исо покист!
Исо дар масъалаи обрӯю эътибори Худо, ПадариОсмонииХуд, оштинопазир мешуд. Ӯ бо онҳое ки Хонаи Худоро ба бозор табдил додан мехостанд, мухолифат менамуд. Моҳияти поки Ӯ чунон таъсирбахш буд, ки одамон нисбати Ӯ бо тарси эҳтиромона ва ҳурмат муносибатменамуданд(Инҷил, Юҳанно 2:13-22).
Исо меҳрубон аст!
Ин ҳатто дар лаҳзаи мехкӯб шудани Ӯ ошкор шуд. Дар дами марг Ӯ нисбати шахси азизтарин дар ҷаҳон, нисбати модараш, ғамхорӣ мекард. Аз дарди ногуфтанӣ азоб кашида, Ӯ меҳрубонона дар бораи вай ғамхорӣ мекард (Инҷил, Юҳанно 19:25-27).
Исо олиҳиммат аст!
Одамон тӯда шуда аз пушти Исо мерафтанд. Ба куҷое ки Ӯ равад, он ҷо одамон ҷамъ мешуданд ва бо диққат Ӯро гӯш мекарданд. Ӯ ҳазорон одамонро бо нону моҳӣ сер кард. Ҳеҷ кас ба хонааш гурусна барнагашт (Инҷил, Юҳанно 6:1-15).
Исо ҳамдардӣ мекард!
Ӯ одамонеро, ки ғарқи гуноҳу ҷиноятҳо буданд, таъна намезад. Ӯ ба дурӯғгуён, фоҳишагон, қаллобон дилсӯзӣ мекард. Ӯ дили онҳоро медонист, қаҳри шуури онҳо аз Ӯ пинҳон набуд. Дили Ӯ барои онҳо месӯхт ва баъзан Ӯ барои онҳо ҳатто ашк мерехт. Ӯбадбахтӣ васабаби занҷирбанд буданиҳаётионҳоромедонист. Ӯ онҳоро раҳо мекард (Инҷил, Луқо 19:1-10).
Исо эҳсосоти дигаронро дарк менамуд!
Одамон дар гуфтани саволу мушкилиҳои ниҳонтарини худ ба Ӯ шарм намекарданд. Дар назди Ӯ будан ба онҳо хурсандӣ мебахшид. Ӯ ҳалим буд ва рафтораш аз рафтори дигарон фарқ мекард. Амалҳои Ӯ меҳрубонона буданд. Ҳатто кӯдакон мехостанд дар назди Ӯ бошанд.
Исо раҳмдилии Худост!
Исо ба куҷое ки равад, ба беморон шифо мебахшид. Ӯ ба ҳамаи онҳое ки дар мусибат буданд, ҳамдардӣ мекард. Ӯ бечорагонро, ки умеди охиринро гум кардаанд, сарфи назар намекард. Ӯ тӯдаи одамони афсурда, парешону парокандаро, ки ҳамчун гӯсфандони бемақсаду саргардону бечӯпон буданд, дида, ба онҳо раҳм кард (Инҷил, Матто 9:35-36).
Исо – некист!
Исо бисёр вақт бо одамони ҳақир ва радди мардум вомехӯрд, ки ба Ӯ дар бораи бадбахтиҳои худ нақл мекарданд. Онҳо умедвори ёрӣ ё лоақал фаҳмиш ва суханони неки ҳамдардӣ буданд. Суханони Исо мисли об буданд, ки ҷонҳои хушкшудаи онҳоро тару тоза мегардонданд. Моҳияти Ӯ чунон некӣ мепошид, ки ҳатто аз ҳама беш радшудагон ба Ӯ бовар мекарданд (Инҷил, Марқӯс 1:40-45).
Исо бахшанда аст!
Ӯ дили одамро медид. Фикрҳои одамон назди Ӯ мисли китоби кушода буданд. Исо ҳаргиз одамонро барои хатоҳо ва сустиҳояшон таъна намезад. Аммо гуноҳони одамонро Ӯ ҳукм мекард. Ҳар касеро, ки дар назди Ӯ аз сидқи дилба гуноҳҳояш иқрор мешуд, Ӯ мебахшид ва бо осоиштагии амиқ андаруни дилҳошон ҷавоб медод (Инҷил, Луқо 5:17-26).