Ҳақиқатҳои дурахшон. Аз ҳама табақаҳои ҷамъият одамони зиёди беҳисоб дар зиндагии худ аҳамияти амалии онҳоро дарк кардаанд.
Оиди дигар гунoҳҳое, ки дар зиндагии онҳо воқеъ шуданд, онҳо пештар ҳатто орзу карда наметавонистанд. Оиди оянда беумедии пурғусса ва тарси пора–пора кунандаи пештараро оромии виҷдон, дилпурӣ оиди оянда ва хурсандии самимии зиндагӣ иваз карданд.
Аз ин сабаб шумо низ тасаввуротҳои нодуруст ва бофтаро оиди Исо рад кунед.
Исо гуфтааст:
«Ман ҳаёт ҳастам» (Инҷил, Юҳанно 14:6).
Ҳар кӣ ба Исо бовар мекунад, зиндагиаш маънодор мешавад.
«Ман нури ҷаҳон ҳастам» (Инҷил,Юҳанно 8:12).
Ҳар кӣ ба Исо бовар мекунад,ҳеҷ гоҳ дар торикӣ оҷизсарсону саргардон намешавад.
«Ман нони ҳаёт ҳастам» (Инҷил,Юҳанно 6:35).
Ҳар кӣ ба Исо бовар мекунад, ташнагии рӯҳияш шикаста аст.
«Ман ростӣ ҳастам» (Инҷил,Юҳанно 14:6).
Ҳар кӣ ба Исо бовар мекунад, асоси устувор дорад.
«Ман роҳ ҳастам» (Инҷил,Юҳанно 14:6).
Ҳар кӣ ба Исо бовар мекунад, дар амон ба мақсад мерасад.
«Ман дар ҳастам» (Инҷил,Юҳанно 10:9).
Ҳар кӣ ба Исо бовар мекунад, ӯ ба хонаи падари худ назди Худо баргаштааст.
«Ман қиёмат ва ҳаёт ҳастам» (Инҷил,Юҳанно 11:25).
Ҳар кӣ ба Исо бовар мекунад, метавонад аз марг натарсад.